I was served lemons, but I made Lemonade

როდესაც ახალშობილი იბადება, ერთი სივრციდან მეორეში გადმოინაცვლებს ხოლმე, 9 თვიანი სახლიდან ახალში გამოდის, უფრო გრძელვადიანში, ნელ-ნელა ეჩვევა ახალ გარემო-პირობებს და ახალ სამყაროს ტირილით ხვდება. რატომ ტირიან ახალშობილები დაბადებისთანავე ? ჟანგბადისთვის, ფილტვები რომ გაეხსნათ და ისუნთქონო, მე ასე გამიგია. დედისთვის ეს ყველაზე შვებისმომგვრელი მომენტია, ყველა ტკივილი და ყველა ტანჯვა ავიწყდება ამ წუთში, როცა მისი შვილის ტირილის ხმას გაიგებს, ანუ ის ტირის, სუნთქავს, ჯანმრთელია. საოცარი რიტუალია. 

მე შემიძლია ვწერო ვრცელი აბზაცები იმასთან დაკავშირებით, თუ რასთან შეგვიძლია გავაიგივოთ ახალდაბადებული ბავშვის ტირილი. მაგრამ არ მინდა და არც არაფერი სხვა მაფიქრდება, უფრო ლამაზი და მშვენიერი.

ამ ამბავს იმიტომ ვყვები რომ დღეს მარტოობაზე უნდა ვისაუბრო. ანუ, როგორც მარტო შენ იბადები და არავინ შენთან ერთად,  ისე აგრძელებ ცხოვრების გზას მარტო, ყველას გარეშე და ასევე მარტო უნდა მოკვდე. ვერც ვერავინ ჩამოგყვება მიწაში და ვერც ვერავის მოთხოვ ამას.

ამაზე ბევრი მიფიქრია, ისე. სიკვდილზე. ის ვიცი რომ მე რომ ეს ნაბიჯი გადამედგა, დედაჩემი აუცილებლად ჩამომყვებოდა. ან არ ჩამომყვებოდა. მე არ მომითხოვია ყოველ შემთხვევაში. 2-3 კვირა იტირებდა ყველა და მერე გაგრძელდებოდა ცხოვრება ჩვეულ რიტმში. ადამიანის ბუნების ამაზრზენობა ხომ სწორედ ეს არის, ყველაფერს ეჩვევი ადრე თუ გვიან. მეც მივეჩვევი ალბათ ამ უდიდეს ტრავმას და ტკივილს რასაც ვატარებ, მაგრამ ალბათ გვიან, “ადრე”-ს ვადა უკვე ამოიწურა. 

შენს ტკივილთანაც მარტო ხარ ადამიანი. რაც არ უნდა ლოიალური და გამგები სამეგობრო წრე გყავდეს, შენსავით მართლა ვერავინ იგრძნობს და შეისისხლხორცებს იმას, რაც შენ გადაგხდა თავს. ერთადერთი რაც ჩვენი მეგობრებისგან გვინდა და რისი მოთხოვნის უფლებაც გვაქვს, გაგებაა. ტკივილის გაზიარება და ერთმანეთის გაგების უნარი.

ჩემი არავის ესმის. უკანასკნელი 10 თვის მანძილზე მე არ მყოლია ადამიანი გვერდით რომელიც დაჯდებოდა და უბრალოდ მოუსმენდა ჩემს წუწუნს. არ მინდა ვინმეს უმადური ვეგონო, ეს ბოლო კრიზისული პერიოდი ჩემმა ყველა მეგობარმა ჩემთან ერთად გამოიარა, აქ სხვა რამეზე ვაკეთებ აქცენტს. ყველა რაღაცას მიხსნის, ყველა რაღაც ახსნა-განმარტებას მაძლევს, ზოგი მე მამტყუნებს, ზოგი მამართლებს, ზოგი იმას მეუბნება რომ რაღაც სხვანაირად უნდა გამეკეთებინა, ზოგი ლექციას მიკითხავს იმასთან დაკავშირებით რომ ძალიან დიდი ღვთის წყალობა ვარ და ვინც დამკარგა იმას აქვს სადარდებელი და არა მე…

იცით რა დამღლელია ეს ყველაფერი ? გაუთავებელი ლაპარაკები… ათასი თეორიები …. მაშინ როცა არაფერი იცი , კიდევ ათასი კითხვის დამატება საერთოდ უდიდეს დომხალს ქმნის თავში. მე კიდევ არ მინდა რომ დამამშვიდონ და დამაწყნარონ, არც ის მინდა რომ რამე ამიხსნან, ეს ყველაფერი არაფერს ცვლის, სურათი იგივეა, მე ისევ ძალიან მძიმედ ვარ და არ მინდა კიდე განმარტებების მოსმენა. უბრალოდ მინდა რომ დავიცალო და მინდა რომ მომისმინონ. მინდა რომ ჩემი შიშების და ტკივილის შესახებ მოვუყვე ადამიანებს, რომლებიც მომისმენენ და წამით მაინც შეძლებენ ჩემს ადგილას თავი წარმოიდგინონ. მე არ მჭირდება გამართლება, არც გამტყუნება არ მჭირდება, არც approval მჭირდება ჩემი მეგობრებისგან, არც სხვისი ლანძღვა და ჩემი განდიდება არ მჭირდება, მე გაგება მინდა მხოლოდ, გაგება იმის რაც მოხდა, იმ უდიდესი უბედურების რაც მე გადავიტანე და იმის, რაც დაღად უნდა დამაჩნდეს მთელი ცხოვრების მანძილზე.

ნუთუ ასე რთულია ? მაშინ როცა ყველასი უსიტყვოდ მესმის. მაშინ როცა ყველაზე უკანასკნელ სისასტიკესაც კი გავიგებ ჩემი საყვარელი ადამიანებისგან და მაინც გვერდში დავუდგები, იმის გაგება რთულია რომ ძალიან ნატკენი მაქვს გული, მხოლოდ იმიტომ რომ 10 თვის მანძილზე თოჯინასავით მექცეოდნენ ?

თქვენ იცით რას ნიშნავს იყო “სათამაშო” ? რომელსაც დრო და დრო კარადის თავზე შემოდებენ, როცა მოენატრებათ ჩამოიღებენ, ითამაშებენ, მერე ისევ კარადის თავზე დააბრუნებენ, მტვერი დაედება, გავა დრო, ისევ ჩამოიღებენ და გაერთობიან და მერე ან სანაგვეზე მოისვრიან საბოლოოდ ან კიდევ, ისევ კარადის თავზე. ალბათ, რა კარგია რომ გეგულება ასეთი სათამაშო სადღაც, უკვე განაღდებული რომ გაქვს და სულ შენია, რასაც გინდა და როგორც გინდა ისე უზამ. სათამაშოს რომელიც არაფერს გთხოვს, საერთოდ არაფერს. უანგაროა. ის სულ იქ არის, ვერსად წავა, ერთ ადგილასაა დაგდებული, იმ ადგილას სადაც შენ დატოვე და ისევ იმის მოლოდინშია როდის მოგინდება იმით თამაში. 

ახლა წარმოიდგინეთ ეს ყველაფერი ცოცხალ ადამიანზე. 

წარმოიდგინეთ ? 

დიდი მადლობა მოსმენისთვის.

ცხოვრება უამრავი სირთულითაა სავსე.

არა, ახალი არაფერი მითქვამს.

ეს ისედაც ყველამ იცით.

მე არ ვიცოდი და ნელ-ნელა ვიგებ.

მე იმ ძალიან იღბლიანი ადამიანების რიცხვს მივეკუთვნები, რომლებისთვისაც რატომღაც ყველაფერი ყოველთვის ისე იყო, როგორც მათ უნდოდათ. ჩემი მშობლებისთვის ერთადერთი შვილი ვარ და ყოველთვის ძალას არ იშურებდნენ და აკეთებდნენ მაქსიმუმს იმისთვის რაც მე დღეს ვარ და რაც მე დღეს მაქვს. ეს ისაა რასაც ვერასდროს დავუბრუნებ მათ, ნახევრადაც კი. ალბათ საკუთარი შვილებისთვის იმავეს გაკეთებას თუ შევძლებ მათთვის დაფასებაც ეს გამოვა და დიდი იმედი მაქვს რომ ამას შევძლებ.

მაგრამ მაინც ჩნდება ხოლმე ერთი დიდი პრობლემა. როცა ამდენ სიყვარულს და სითბოს მიჩვეული ვარდისფერსათვალიანი, კიკინებიანი გოგონა რეალობას ასკდება თავით და ეს სათვალე თვალებში ემსხვრევა.

20 წლამდე გავქაჩე და მერე რაც აქამდე არ ყოფილა, ყველაფერი ერთად დაიწყო.

როცა რამეზე ვნერვიულობ, ვერაფერს ვჭამ. რომ მოვკვდე, ერთ ლუკმასაც კი ვერ გადავყლაპავ, აბსოლუტურად ყველაფერზე გული მერევა. ბოლო 3 თვეში სტრესის და ნერვიულობის გამო 8 კილო დავიკელი, ვერტიგო (პოზიტიური თავბრუსხვევა) დავიმართე, კიბეზე თავბრუ დავიხვიე, დავეცი და ფეხი ვიტკინე, ერთი თვე ცალ ფეხზე ვიხტუნავე მაგრამ ახლა ორივეზე მყარად ვდგავარ, ისე მყარად როგორც არასდროს.

ახლა 21 წლის ვარ. ზუსტად 1 კვირაა რაც 21 წლის ვარ და უკვე ყველაფერი იცვლება. ჩემი ვარდისფერი სათვალის ნამსხვრევებს უფრო და უფრო ცხადად ვგრძნობ, უფრო და უფრო მეტად მერჭობა და უფრო მეტ სისხლს მადენს. ჩემი აშენებული ქვიშის კოშკები სანაპიროზე ზღვამ წალეკა, ისე რომ უკან არაფერი დატოვა. ჩემი ოცნებები კი ჩემს თვალწინ ჩემი ხელით ნაკუწ-ნაკუწ დავაქუცმაცე და არარაობად ვაქციე.

რატომ დავივიწყე ასე საკუთარი თავი? რაც შეიძლება მეტ პრობლემას რატომ ვიქმნი ყოველთვის ? ისე მართალია, საკუთარ თავზე დიდ მტერს ადამიანი ცხოვრების მანძილზე ვერ შეიძენს. ერთდროულად შეიძლება იყო საუკეთესო მეგობარი შენი თავისთვის და ყველაზე უკონტროლო, ვერაგი მტერი.

მაინც სად ვარ და რა ხდება? საით მივდივარ? ..

მარტო ვარ. სრულიად მარტო. როგორც ყველა სხვა ადამიანი საკუთარ თავთან მარტოა, ისევე მეც ვარ ჩემს უამრავ პრობლემასთან ერთად სრულიად მარტო და რას ვგრძნობ, იცი, ჩემო ძვირფასო მკითხველო? არაფერს. გარდა იმისა რომ I’m not enough. Not this time.

საკუთარი თავი არაერთი წუმპიდან ამომითრევია და ახლა… ახლა პირიქით. 4 თვეა უფრო და უფრო სიღრმეში ვექაჩები ჩემს თავს. საკუთარ საფლავს ვითხრი იმ ხელებით, რომლებშიც ძალა თითქმის აღარ მაქვს. ცოცხლად დავმარხე საკუთარი თავი და მიწაც ზემოდან მივიყარე, სადღაც მთის ძირში, ზედ კი დიდი იასამნის ხეც მე თვითონ დავრგე იმ იმედით რომ იასამნად მოვალ და შევაყვარებ თავს იმათაც კი, ვინც ჩემი სიყვარული ვერ შეძლო. 

ცხოვრება რთულია. ყველაზე რთული იცით რა არის? შენი საყვარელი ადამიანის ყურება რომელიც შენგან მიდის, ისე, რომ უკან არც იხედება. როგორ პატარავდება ნელ-ნელა, როგორ ჩერდება და ნელდება დრო, როგორ უჩქარებს მერე ის ნაბიჯებს და როგორ პატარავდები შენ ერთ ადგილას მიწებებული, გაშეშებული, ხმას ვერ პოულობ რომ დაუძახო, მოაბრუნო, მუხლებზე დაუჩოქო და შეეხვეწო რომ დაბრუნდეს. არადა როგორ გინდა რომ იღრიალო იმ მომენტში, არაადამიანური ხმით იყვირო და ამოაფრქვიო ყველა ის ემოცია რაც გაქვს.. ამ დროს ის ჰორიზონტზე უჩინარდება, შენ კი ისევ ძალიან პატარა, ერთი ციდა ხარ და ძალას ძლივს იკრებ რომ ფეხზე დადგე და შენს გზაზე, სულ სხვა მხარეს წახვიდე.

მერე მოვა ისევ 10 წლის მე, ბოშის ტანსაცმლით, თმებში ვარდებით, ხელს ჩამჭიდებს და წამიყვანს. იასამნის ხეებით სავსე ბაღში წამიყვანს და თავს შემაყვარებს, სიცოცხლეშივე. ბევრ იასამანს დავკრეფთ ერთად და ისევ მოვიყვანთ გაზაფხულს.

ცხოვრება ხომ გრძელდება.. გვინდა თუ არა ეს ჩვენ, მაგის მიუხედავად, არც გვეკითხება, უბრალოდ გრძელდება. რთულად, მაგრამ მაინც..

Life is tough, but maybe so am I…

au revoir. 

საავადმყოფოში ვარ.

ოღონდ არაფერი მჭირს, მე ჯანმრთელი ვარ. გონებაში ჩამესმის ხმა, ან შინაგანი ხმა მკარნახობს, რომელია ვერ ვხვდები, ამ ორს ვერასდროს ვარჩევდი ერთმანეთისგან, ეს ხომ ორი ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებული ხმებია - ერთი გულის და მეორე გონების. ხშირ შემთხვევაში ერთმანეთის წინააღმდეგ იბრძვიან ხოლმე. ამ შემთხვევაში მგონი ორივეს ერთი მიზანი აქვთ, მიმითითებენ რომ აქ სხვის სანახავად ვარ მოსული და მე ის აუცილებლად უნდა ვიპოვო. 

დავრბივარ საავადმყოფოს დერეფნებში, ძალიან დიდი შენობაა, ვერც ვხვდები საით უნდა წავიდე. ისე, ვგრძნობ რომ უჩვეულოდ დაბალი ვარ. აშკარად ბევრად უფრო მაღალი ვიყავი, აქვე სარკეა, რომელშიც საკუთარ ანარეკლს მოვკარი თვალი. ისევ 10 წლის ვარ, 162 სანტიმეტრი სიმაღლის, ჩემი ბოშის კაბა მაცვია, იასამნისფერი შავში, შავი სქელი თმა მხრებზე მაყრია და ზემოთ ლამაზად მაქვს ჩემი წითელი ვარდი დამაგრებული. ლოყები ოდნავ შეწითლებული, ფეხშიშველა და გულზე ათასნაირი ფერის მძივი მკიდია, ისე როგორც ბოშა ქალებს შეშვენით. 

სარკეში ჩემმა სიჭრელემ თვალი მომჭრა, გავერთე საკუთარი თავის ყურებით, ბოლოს სულ ბედნიერი(ანუ როცა მართლა არაფერი განაღვლებს, მაგ ფაზას ჰქვია “სულ ბედნიერება”) სწორედ ამ ასაკში ვიყავი და როგორც ჩანს მომენატრა ჩემი თავი ასეთი ლაღი და თავისუფალი, ჰოდა საკუთარი თავით ტკბობაში ვიყავი გართული ჩემი სახელი რომ მომესმა. მამაჩემი იძახდა “სოფო სად არის”-ო, შემდეგ ჩემთვის ნაცნობი ადამიანების გროვა შემოდის, ისინი, ვისაც ვუყვარვარ, ჩემი ნათესავები, მეგობრები, ნაცნობები.. ალბათ შენც. თუ არ მეჩვენები, შენც. ალბათ უფრო მეჩვენები, მაგრამ ეს ამბავი შენზე არ არის და იქნებ დამაცადო რომ რაღაც ამბავში მხოლოდ მე ვიყო და სხვა არავინ? კარგი, განვაგრძობ. ის ისაა უნდა დავიყვირო რომ აქ ვარ და ამ დროს ჩამიარეს ყველამ, გვერდში ჩამიარეს. ისე, რომ არც შემოუხედავთ. მე სარკისკენ მივბრუნდი და საკუთარი ანარეკლი ვეღარ დავინახე. მგონი ვხვდები რაც ხდება, მაგრამ უფრო კარგად უნდა გავარკვიო. მივყვები ჩემს მშობლებს. ერთ პალატასთან ჩერდებიან, დედაჩემი ტირის, ვიღაც ქალი და კაცი აკავებენ და რაღაცას უხსნიან. მე არაფერი მესმის, ადრენალინისგან ყურებში მხოლოდ საკუთარი გულისცემის ხმა მესმის, ტუჩების მოძრაობის მიხედვით ვასკვნი რომ ეს ექთნები დედაჩემს ეუბნებიან რომ ჯერ ვერ შეუშვებენ. ვცდილობ წყნარად ჩავუარო ჩემი საყვარელი ადამიანების გუნდს, რომლებიც ვერც მამჩნევენ, მაგრამ ეს ახლა მეორეხარისხოვანია, ინტერესით ვკვდები შიგნით რა ხდება. დედაჩემი ისევ ტირის, ახლა ყველა მას ამშვიდებს და ფანჯარასთან ადგილები გამოთავისუფლდა, მივედი და ვცდილობ აღარ ვიღელვო, არ აქვს მნიშვნელობა იქ რა დამხვდება, მთავარია დავინახო რა არის. ფანჯრიდან კარგად არაფერი ჩანს, ფარდები ეფარება, ალბათ შიგნით უნდა შევიდე, რახან ვერ მხედავენ ე.ი. ვერც ვერავინ გაიგებს რომ შიგნით შევედი. კარს ვაღებ ხელის კანკალით, შიგნით სულ ცისფერი კედლებია როგორც მთლიან საავადმყოფოში და ბევრი ციფრები მხვდება თვალში ლათინურ ასოებთან ერთად, ერთმანეთში ირევა კომპიუტერები და მათი გამოსახულებები, თითქოს არ მაძლევენ საშუალებას იმაზე ვკონცენტრირდე რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია. შუაში დიდი საწოლი დგას, საავადმყოფოს ბორბლებიანი საწოლი. ამ საწოლზე გოგონა წევს, ჯერ ვერ ვხვდები ვინ არის, საერთოდ არ მეცნობა. ძალიან თეთრია, რა თეთრეულიც ზემოდან დაუფარებიათ იმისავით თეთრი. ისეთი თეთრია, რთულია გამოარჩიო კიდეც და შეამჩნიო. ლამაზი ოქროსფერი თმა აქვს, ალაგ-ალაგ წაბლისფერიც ურევია, ხელები ძალიან გამხდარი და სუსტი, ახალი მოსული თოვლივით ფითქინა. ძალიან მინდა სახეს შევხედო, მაგრამ თვალები იქეთ არ მიდიან, იმიტომ რომ უკვე გონება მკარნახობს ეს გოგონა ვინ არის. ეს მე ვარ და ეს ჩემი თვითმკვლელობაა. ალბათ ყველაზე ლამაზი თვითმკვლელობაა დედამიწაზე. ჩემს თეთრ ხელებს ლურჯი ხაზები დაყვება, ჩემი ვენები, რომლებშიც ათასი აპარატურაა შეერთებული, ან წვეთოვანები, ნუ რაც არის, ეს ხომ ახლა საერთოდ უმნიშვნელოა. 

უცებ ძალიან შემეშინდა. ჩემი თავის შემეშინდა. ეს არსება უცებ ძალიან უცხო გახდა ჩემთვის, ეს სხეული რომელიც ჩემთვის ყველაზე ნაცნობი და კომფორტული უნდა იყოს, საერთოდ არ მომწონს და საერთოდ რატომ არის ჩემი, ვერ ვხვდები. რამდენი კითხვის ნიშანია.. მინდა უფრო ახლოს მივიდე და შევამოწმო, სუნთქავს თუ არა, ან საერთოდაც, იქნებ მეჩვენება და სულაც არ ვარ მე?! 

არა, აშკარად მე ვარ. ამხელა ფეხები მხოლოდ მე მაქვს, სხვა არც ერთ გოგოს არ ეწერებოდა ჩუსტებზე “42”. 

მივუახლოვდი თუ არა ჩემს სხეულს, საკუთარი სახის სიმშვიდემ თვალი მომჭრა და გავშეშდი. თითქოს იმ ადგილას მივიყინე, თვალებსაც ვერ ვახამხამებ და ვგრძნობ რომ გულიც გამიჩერდა. ვეღარც ვსუნთქავ, აღარაფერიც აღარ მესმის. ასეთი მშვიდი საკუთარი თავი არასდროს მინახავს. ის ბავშვური სიმშვიდე დამკრავს სახეზე, მთელი წელი რომ ზაფხულის არდადეგებს ელოდებიან მეორე-მესამე კლასელი ბავშვები და მაისის ბოლოს რომ დაითხოვენ ხოლმე და მერე ყველან ეს მშვიდი და დასვენებული სახე რომ აქვთ. თითქოს ძალიან დიდ ხანს ველოდი ამ წუთს და ახლა ძალიან კმაყოფილი ვარ, მაგრამ, მოიცა, რაღაცას ვერ ვხვდები. რაღაც მეშლება.. პირველ პირში რატომ ვლაპარაკობ? ეს მე არ ვარ! მე 10 წლის ბოშა გოგო ვარ, რომელსაც ამ მომაკვდავ ქალთან არაფერი საერთო არ აქვს… უი. უკვე ხმამაღლაც ვაღიარე და ექო იმეორებს ჩემს ყურებში ამ ოთხ სიტყვას:”არაფერი საერთო არ აქვს”..

ახლა დავიჩოქებ მუხლებზე და ლოცვას დავიწყებ! ღმერთს შევეხვეწები რომ გაიღვიძოს და რომ ჯერ საერთოდ არაფერი დამთავრებულა, რომ ყველა ყველაფერს აპატიებს და ღმერთიც აპატიებს, ღმერთო, შენ ხომ აუცილებლად აპატიებ? შენზე კარგად ვის ესმის რა ხდება ჩვენს გულებში, მართლაც, შენ ჩვენზე კარგად იცი რას რატომ ვაკეთებთ და იმიტომაც აუცილებლად გვაპატიებ. ჩვენ ყველა ვაპატიებთ, ოღონდ ახლა ეს დიდრონი შავი თვალები გაახილოს და ეს სიშავე თუნდაც ჩემკენ მოაპყრას.. ძალიან გთხოვ. და სულ კარგად მოვიქცევი.

მე ლოცვაში გართულმა, ვერც ვიგრძენი რომ ეს შავი თვალები უკვე მე მიყურებდნენ. უდიდესი სევდით სავსე, უზარმაზარი შავი თვალები. იქნებ ისე მირაჟია?.. იქნებ საკუთარმა ბავშვურმა სურვილებმა ასე დამაბრმავეს? არა, უკვე ღიმილსაც ვხედავ, ღიმილს, რომელიც ძალიან დიდი ხანი აღარ მენახა ამ სახეზე და ღიმილს, რომელიც ისევ მე მაბედნიერებს.. უცებ სიბრაზე მომაწვა და მინდოდა დამერტყა ძლიერად და მეყვირა, კედლები ჩამელეწა, კომპიუტერები დამემტვრია და მეჩხუბა, საშინლად მეჩხუბა ამ გოგოსთვის რომელიც ჩემი მომავალია. რა დავუშავე? ასე რატომ მომექცა? რატომ საერთოდ, ოდნავადაც არ ვუყვარვარ?.. ეს ყველაფერი ჩემს გონებაში ტრიალებს, ის კი მიყურებს, მარჯვენა თვალიდან ცრემლი უვარდება და რაღაცას ლუღლუღებს. აჰ, გავიგე. პატიებას მთხოვს. მთხოვს რომ ვაპატიო. ღმერთო , შენ ხომ აპატიე? მაშინ მეც ვაპატიებ. ოღონდ ახლა უნდა წავიდე. ჩემი მისია მგონი შევასრულე და ახლა დროა სხვებმა აპატიონ…

შუბლზე ვკოცნი და ოთახიდან გამოვდივარ, აქ აღარავინ დგას. არა, კი არ წასულან, სულელო, შენსავით ყველა კი არ მიდის და მტოვებს? სანამ მე გამოვედი შემოცვივდნენ და ახლა თავზე ევლებიან, ჩემს მომავალ მეს. არა, აუცილებლად აპატიებენ. 

ისევ მარტო დავრჩით მე და საავადმყოფოს ცარიელი დერეფნები, ცისფერი კედლები.. მე წავალ და ქუჩებში ბევრს ვიცეკვებ, ჩემს გრძელ ფაშფაშა კაბას ავაფრიალებ, თუთიყუშსაც დავისვამ თითზე და ნათელმხილველობასაც დავიწყებ. მე ბოშა ქალი ვარ, 10 წლის. მერე ბოშა აღარ ვიქნები, შემდეგ ისევ რანდენჯერ ვიპოვი ისევ საკუთარ თავს და სად, ეგ ჯერ არავინ იცის..

მთავარი მაინც პატიებაა.

მე მე-20 საუკუნის ბოლოს დავიბადე. 

ხანდახან მგონია რომ ალბათ უმჯობესი იქნებოდა არ დავბადებულიყავი. მეტიც, იმაზეც მიფიქრია რომ ჩემთვის ყველაზე ახლო ადამიანებსაც კი - ჩემს მშობლებსაც კი უნატრიათ ოდესღაც რომ ბევრად უმჯობესი იქნებოდა რომ საერთოდ არ ვყოფილიყავი, კი არ გავმქრალიყავი ან მომკვდარიყავი, არა, უბრალოდ საერთოდ არ ვყოფილიყავი, ან ვინმე სხვა ყოფილიყო ჩემს მაგივრად. იმიტომ კი არა რომ მათ არ ვუყვარვარ, ეს სისულელეა და არასდროს მიგრძვნია მსგავსი რამ და არც მიფიქრია, უბრალოდ სარგებელზე მეტი ზიანი მომაქვს, ყველასთვის. თუ რამე კარგს გავაკეთებ, აუცილებლად ძალიან დიდი სისულელე უნდა ჩავიდინო, რომელიც მერე ამ ყველაფერს კარგს წონის, ძალიან მაგრად წონის თან. 

უკანასკნელი ორი წლის განმავლობაში და განსაკუთრებით წინა წლის სექტემბრიდან მოყოლებული, არ მტოვებს ყოველ ნაბიჯზე ის განცდა, თუ რა კარგი იქნებოდა საერთოდ რომ არ ვიყო. წუთი არ გავა ამაზე ფიქრის გარეშე. იცით რატომ? საერთოდ რომ არ ვიყო, არაფერს ვიგრძნობდი, არც მე ვიარსებებდი და არც ჩემი ემოციები, არც ეს გაუსაძლისი ტკივილი იარსებებდა, არც ის იოტისოდენა სიხარული.. არაფერი არ იქნებოდა. რამხელა სევდაა ისე არაფერში. სიცარიელე ყველაზე დიდი სევდაა და ხანდახან ნეგატივი უფრო მეტის მომტანია ვიდრე სიცარიელე, ხანდახან კი არა - სულ. 

2017 წელი ამ ბლოგზე ასეთი განწყობით ალბათ არ უნდა დამეწყო, მაგრამ უკვე აღარაფერს აქვს მნიშვნელობა. უკვე დიდი გოგო ვარ, თითქმის 21 წლის და ამ დიდმა გოგომ უკვე კარგად დააჯერა თავს რომ სასწაულები არ ხდება, ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის. როცა ამას ყველაზე კარგად ვიაზრებ ხოლმე, სადღაც ჩემი გონების ყველაზე ბნელ კუნჭულში 10 წლის სოფიკო გამოიჩეკება ხოლმე, ბოშა ქალის ტანსაცმელში სკოლის ზეიმისთვის გამოწყობილი, ღიმილიანი და ბედნიერი, და აცრემლებული თვალებით შემომბედავს ხოლმე - “იქნებ ერთხელ მაინც მოხდეს? იქნებ ერთხელ მაინც გაგვიმართლოს?”.. შემდეგ ჩემს მრისხანე მზერას დაინახავს და მიძვრება ისევ სადღაც ძალიან ღრმა კუთხეში და მიიძინებს.

ხანდახან ძალიან ვაბრაზებ ხოლმე, ჩემნაირი ფეთქებადია, ვერ ითმენს და სიზმრებში მოდის ხოლმე ჩემთან სტუმრად და მეჩხუბება, მე მუხლებზე ვდგავარ და ვტირი, ხმას ვერ ვიღებ, ის კი დგას და მეჩხუბება, სახეში მირტყამს და მეუბნება რომ ვძულვარ და მისი იმედების გაცრუებას არასდროს მაპატიებს. მე კიდევ ძლივს ვპოულობ ძალას საკუთარ თავში რომ პატიება ვითხოვო, პატიება ყველა აუხდენელი ოცნებისთვის და ყველა გაცრუებული იმედისთვის, ყველა იმ ტკივილისთვის, რომელსაც ალბათ ვერაფერი შეცვლის. საბოლოოდ ჩუმდება, გულში მიკრავს და მერე უფრო ხმამაღლა და დაუსრულებლად ვქვითინებ და გრძელდება ასე, თითქმის ყოველ ღამე, მაგრამ პერიოდულად… 

მე კიდევ მგონია, რომ მაპატიებს, მგონია რომ გამიგებს და აუცილებლად მაპატიებს ეს გოგონა, ფოტოდან რომ გამოსჭვივის და ბედნიერებას ასხივებს, აუცილებლად გამიგებს და მაპატიებს, სხვანაირად არც გამოვა.

პატიება ყველაზე ძლიერი და დიდსულოვანი გრძნობაა რომელიც ისეთ უსუსურ არსებებს, როგორებიც ჩვენ, ადამიანები ვართ  შეიძლება გაგვაჩნდეს. მხოლოდ იმ ადამიანს არ ანიჭებ ამით შვებას, ვისაც პატიობ, პირველ რიგში შენ იხსნი უდიდეს ლოდს გულიდან ამ პატიებით და მერე უკვე იწყებ ცხოვრებას, ხელახლა. 

ჰოდა თუ ოდესმე თავიდან დაბადება მომინდება, აუცილებლად ვაპატიებ საკუთარ თავს ყველაფერს. ჯერ ამ ერთხელ დაბადება უნდა ვაპატიო, მერე სხვა დანარჩენი. იმედია სხვებიც მაპატიებენ ამ ცხოვრებას. ხანდახან მართლა მგონია რომ ყველა ჩემს მეგობარს და ყველას ჩემს ირგვლივ ერთხელ მაინც უნანია ჩემი არსებობა და ეს ალბათ ასეცაა. არა, იმიტომ არა რომ არ ვუყვარვარ… უბრალოდ მართლა რთულად ასატანი ვარ ხანდახან, ზოგჯერ ზედმეტადაც კი. მაგრამ მე არაფერს ვითხოვ, უკვე მაგ ასაკიდანაც გამოვედი სხვებს რომ რამე მოვთხოვო. რაც იქნება - იქნება. ეს ხომ ცხადზე ცხადი და უცხადესია. სულელურად ჟღერს და სანამ კიდევ უფრო მეტ სისულელეს დავწერ, წავალ. იმედია წელს ეს პოსტი პირველი და უკანასკნელი სევდიანი პოსტი იქნება, აჰ, 10 years old Sophiko strikes again, შენც ხომ იცი მკითხველო, რომ ეს ასე არ იქნება და სასწაულები არ ხდება, თანაც ჩემთვის.. 

და მაინც მადლობა ამის წაკითხვისთვის. ჩემს ცხოვრებაში ყოფნისთვისაც მადლობა. მეტი სხვა არაფერი მეთქმის.

au revoir. 

სანამ კითხვას დაიწყებთ, ჩემი თხოვნაა ეს მუსიკა გქონდეთ ფონად ჩართული. https://www.youtube.com/watch?v=t6bDsX5Ek3U 

ამ ფილმის შესახებ აქამდეც ძალიან ბევრი მსმენია, მაგრამ ნახვა ვერასდროს მოვახერხე. MUST WATCH ლისტში პირველი იყო, მაგრამ რატომღაც გადავდე ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ და მეტჯერაც და ვერა და ვერ მოვახერხე დავმჯდარიყავი და მეყურებინა. ერთ დღესაც ივენთი შემხვდა ფეისბუქის სქროლვისას, მზიურში იყო ერთ-ერთი თავისუფალი კინოჩვენება და სწორედ ამ ფილმს აჩვენებდნენ ქართულად გახმოვანებულს. ალბათ აქამდეც იმიტომ გადავდე ამდენჯერ, რომ ცხოვრების ამ ეტაპზე და იმ გარემოში უნდა მეყურებინა ამ ფილმისთვის პირველად. ხელი მოვკიდე ჩემს დაქალს რომლის დაბადების დღეც იყო იმ დღეს, განსაკუთრებულს არაფერს ვაპირებდით, ჰოდა წავედით მზიურში ამ ფილმის სანახავად, არც მას ჰქონდა ნანახი. ორივე ძალიან დიდი შთაბეჭდილებებით აღსავსე დავბრუნდით. თავიდანვე ბევრი კითხვის ნიშანი გამიჩნდა, ბევრ რაღაცას ვერ მივხვდი, ცოტა გაურკვევლობაშიც ჩავვარდი, მაგრამ ბოლოს თანდათან რომ მახსენდებოდა რაღაც მომენტები ამ ფილმიდან, უფრო და უფრო მომწონდა, საბოლოოდ კი საშინლად შემიყვარდა. ეს მუსიკა კი, მართლაც საოცარია. მინდა რომ ჩემი ცხოვრების საუნდტრეკი იყოს. 

არ მინდა ეს პოსტი ვინმემ ფილმის რეცენზიად და განხილვად მიიღოს, საერთოდ არ ვთვლი რომ ისე კარგად ვწერ რაიმეს განხილვის სრულყოფილად დაწერა შემეძლოს, უბრალოდ ჩემი თვალით დანახული და აღქმული ეს ერთი ძალიან კარგი ფილმი მინდა დაგანახოთ. ზოგს შეიძლება გაეცინოს კიდეც და ძალიან "ეპაპსავოს"ჩემი განცდები, მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს. 

ძალიან მიყვარს ის მომენტი, როცა ანტუანი მის ფსიქოლოგს ესაუბრება, თან ის ახსენდება მისი მონათესავე სული პირველად როგორ ნახა. ვუყურებ ამ სცენას, ორიგინალში, ფრანგულ ენაზე საუბრობენ, ერთი სიტყვაც კი არ მესმის, მაგრამ რაც არ უნდა გასაოცარი იყოს ყველაფერი იმდენად ნაცნობი და შინაურულია ჩემთვის, გადათარგმნაც კი არ მჭირდება. ფრანგული ენა ჩემთვის რაღაც აღმატებული იყო ყოველთვის, ბავშვობიდან ასე მგონია, რომ ფრანგული ვინც იცის ძალიან განათლებული და ინტელიგენტი ადამიანი უნდა იყოს. ისეთი განცდა მიჩნდება, რომ ეს ყველაფერი მე უკვე მინახავს, მეც მიგრძვნია და ძალიან ნაცნობია ჩემთვის. მუსიკაც კი, როგორ ზუსტად არის შერჩეული, ამ ულამაზესი მუსიკის ყველაზე საჭირო მომენტები ისმის, ყველაზე საჭირო დროს. მთლიანობაში კი საოცარ სიუჟეტს ქმნის. ყრუ ვარ იქამდე, სანამ ანტუანი არ ეუბნება მის ფსიქოლოგს, “Stoner’s nonsense, right? Sorry man, old habit”. საინტერესოა ისე, ცხოვრებაშიც ხდება ასე, ვართ რაღაც მდგომარეობებში, ცხოვრების რაღაც ეტაპზე სადაც არაფერი გვესმის, როგორც მე ფრანგულ ენასთან ვარ გაურკვევლობაში და მხოლოდ “კომსი კომსა, ჩემო შუქრი” გამიგია ამ ენაზე, აი ეგეთ უაზრო გაურკვევლობებში არაერთხელ ვყოფილვართ, მაგრამ მაინც მშვიდად ვართ, იმიტომ რომ ხანდახან ამ ძალიან დიდ გაურკვევლობაშიც შეიძლება იპოვო ადამიანმა რაღაც ძალიან ნაცნობი და ძალიან შენი. რამდენჯერ გავჩერებულვართ ასე, ავყოლილვართ მუსიკას და როგორც ანტუანის ირგვლივ ტრიალებს კამერა, იმ მომენტში ჩვენც წარმოგვიდგენია ან გვგონებია, ან ძალიან გვდომებია რომ ასე კამერებს, ან სულაც ერთ კამერას ეტრიალა(თ) ჩვენს ირგვლივ და ეს თითქოს ძალიან ჩვეულებრივი წამები როცა ჩვენს გარშემო მყოფებს ვაკვირდებოდით და თითქმის ბედნიერების მწვერვალს ვაღწევდით, აი ეგ წამები გადაეღოთ და დაეფიქსირებინათ, მაგრამ სამწუხაროდ ზუსტად მაგ ყველაზე საჭირო და სასიამოვნო მომენტებს ვაფიქსირებთ ყველაზე იშვიათად, არამხოლოდ კამერით და ფოტოზე, არამედ ცხოვრებაშიც, ჩვენს მახსოვრობაშიც, როცა ხელიდან გვისხლტება “მომენტები” მხოლოდ შემდეგ ისევ ვჩერდებით მუსიკის ფონზე და ისევ ვცდილობთ რაღაცების სწორად დაფიქსირებას, მაგრამ ხშირ შემთხვევაში - ამაოდ. 

სწორედ ამიტომ ვნატრობთ ალბათ ხანდახან ჩვენს ოცნებებში, რომ თვალების მაგივრად პატარა ფოტოაპარატები გვქონდეს, რომლის მთავარი ღილაკიც ტვინში იქნება მოთავსებული და საშუალებას მოგვცემს ჩვენი ცხოვრების ყველაზე ღირებული მომენტები ხელშესახებად ვაქციოთ. ნეტავ რა ქვია ამ სურვილს? სურვილს, სხვებს შენი თვალით დანახული მათი თავი აჩვენო. და ნეტავ რას იფიქრებდნენ ისინი, როცა საკუთარ თავებს სხვების თვალებით შეხედავდნენ. ალბათ მოგვეწონებოდა, გავბრაზდებოდით, დავიწყებდით იმის მტკიცებასაც რომ არა, ასეთები არ ვართ, და შეეშალათ, ცუდად გვხედავენ, არასწორად. ხანდახან მოულოდნელადაც სასიამოვნოდ გაკვირვებულები დავრჩებოდით, გაგვიხარდებოდა, გავიცინებდით, ვიტირებდით და უფრო მრავალფეროვნად ვიცხოვრებდით.

მაგრამ ასე არ არის, სამწუხაროდ ან საბედნიეროდ. იმიტომ კი არა, რომ ბანალურად "სამწუხაროდ"-ს აუცილებლად "საბედნიეროდ" უნდა მოსდევდეს, არა, მართლა ორაზროვანია ეს მოვლენა, ვისთვის კარგი იქნებოდა, ვისთვის ცუდი.

ჩემთვის? არ ვიცი. მიუხედავად იმისა რომ ძალიან მაინტერესებს სხვისი თვალით დანახული საკუთარი თავი, მეშინია. მეშინია იმის, რომ ვიღაც აუცილებლად დაინახავს ჩემს სუსტ მხარეს, რომლის დამალვასაც დიდი ძალისხმევით ვცდილობ, რომ ვინმე აუცილებლად შეამჩნევს ამ უდიდეს სევდას, რომელსაც მე ასე ჩუმად დავატარებ და ვცდილობ მაქსიმალურად მივჩქმალო, და საბოლოოდ ეს ძალიან არასრულყოფილი და არეულ-დარეული სურათი შეიძლება ძალიან არ მომეწონოს და უფრო დამთრგუნოს.

ვინ იცის, იქნებ ვინმე უკვე მხედავს ასეთს. იქნებ ეს შიში მხოლოდ ჩემი არ არის და სხვებისთვისაც ნაცნობია. 

I guess I’ll never know...

P.S. თბილისში კი 10 წლის შემდეგ აუცილებლად იარსებებს კაფე დე ფლორი, უფრო კარგი და დადებითი ისტორიებით, ცოტა სევდითაც, ბევრი სიხარულით და ძალიან ლამაზი გარემოთი. კი, იმაზე უკეთესი იქნება ვიდრე პარიზშია.. კაფე, სადაც ყოველ დღე დღის დასაწყისში დილით, და დღის ბოლოს - გვიან ღამით, სანამ კაფე საბოლოოდ დაიხურება ხოლმე აუცილებლად იჟღერებს ეს ძალიან ლამაზი და საინტერესო მელოდია, რომელიც ჩემს გარდა კიდევ ბევრ სხვასაც დააფიქრებს. 

au revoir.